Stórar stelpur fá raflost

Textabrot úr FRELSI - bók tvö í þríleiknum um Marínu:
 
Hún hélt símanum í þvölum lófanum, fingurnir gripu svo þétt um hann að hnúarnir hvítnuðu, rödd hennar var fjarlæg.
 
Skyndilega var það sem eldingu hefði lostið niður í henni og straumur fór um hana alla. „Ég vil ekki vera svona!“ Ég vil ekki vera þessi manneskja sem þarf stöðugt að fá staðfestingu um að hún sé elskuð,“ sagði hún í æst. 
 
Hún leit niður á bókina, og síðasta setningin á síðunni blasti við henni: „Fyrsta skrefið í bataferlinu er að viðurkenna að það sem kom fyrir þig var ekki ást. Það var brot á tilfinningalegum mörkum þínum…”
 
„Ég held að ég hafi aldrei lært að setja neinum mörk. Ég veit ekki einu sinni hvernig mörk líta út… Hversu heiðarleg get ég verið við þig ef ég þekki mig sjálfa ekki?“
 
Miðnætursólin á heiðskírum himni baðaði allt í mildri rauðbleikri birtu og úti var kærkomið logn.
 
Inni í Marínu geysaði stormur, rauð veðurviðvörun.
 
Snöktandi ýtti hún á stopp á upptökunni og togaði svo í lausan þráð á peysunni sinni, spennti hann í kringum fingurinn þar til hann varð fölur og blár. 
 
Þögnin í húsbílnum var þung, uppgjöf og örmögnun helltist yfir Marínu.
Að lokum sendi hún honum skilaboðin, slökkti á símanum og opnaði nýja dós.
 
Hún sat með himinn, fugla, fjall og haf fyrir augum, og fann hvernig þyngslin í brjóstinu hennar létti með hverjum andardrætti. Og jafnvel þótt hún vissi ekki hvernig Sebastían myndi bregðast við, fann hún til frelsis, hún hafði burðast með þetta leyndarmál alltof lengi.